သံဃာ ရတနာကို စတင္ခဲ့သူ ရတၱညဴ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ထူး ရ အရွင္ ေကာ႑ညမေထရ္ျမတ္၏ ေထရုပတၱိ

အရွင္အညာသိေကာ႑ညဟာ ဘုရားေလာင္း ဖြားေတာ္မမူမီ ကပိၸလဝတ္ ေနျပည္ေတာ္အနီး “ေဒါဏဝတၳဳ ” မည္တဲ႔ ပုဏၰားရြာ၊ ျဗဟၼဏမဟာသာလ အမ်ိဳးမွာ ေမြးဖြား ခဲ႔ျပီး မိသားစုအဆက္အႏြယ္နဲ႔ နာမည္အတိုင္း “ေကာ႑ည” လို႔ ထင္ရွားခဲ႔ပါတယ္။ ငယ္နာမည္ ရင္းက “ယည” ျဖစ္ပါတယ္။

ေကာ႑ညလုလင္ဟာ ၾကီးျပင္းလာတဲ႔အခါ ေဗဒင္သုံးပုံကို အကုန္အစင္ သင္ၾကားျပီး မဟာပုရိသ လကၡဏာေတာ္ က်မ္းလို႔ေခၚတဲ႔ ေယာက္်ားေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္တို႔ရဲ႕ ၾကန္အင္ လကၡဏာနဲ႔ အက်ိဳးအျပစ္တို႔ကို ေဟာၾကားတတ္တဲ႔ ပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ တတ္ေျမာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအတတ္ပညာရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ အေလာင္းေတာ္ သိဒတၳ မင္းသားကေလးရဲ႕ နာမည္မွည္႔ ကင္ပြန္းတပ္ မဂၤလာပြဲမွာ ေဗဒင္သုံးပုံတတ္ ပုဏၰား အေက်ာ္အေမာ္ ၁၀၈-ဦးထဲက လက္ေရႊးစဥ္ပုဏၰား ၈-ဦးကို ဆန္ခါတင္ေရႊးခ်ယ္တဲ႔အခါ ေကာ႑ည လုလင္ဟာ အသက္အငယ္ဆုံး ပုဏၰားေတာ္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ပါဝင္ခြင္႔ရျပီး၊ တျခား ပုဏၰားေတြလို လက္ ၂- ေခ်ာင္းေထာင္ကာ “လူအျဖစ္နဲ႔ေနရင္ စၾကာဝေတးမင္း၊ ရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ေနရင္ ဘုရား ျဖစ္လိမ္႔မယ္” လို႔ ႏွစ္မ်ိဳး မေဟာဘဲ၊ လက္ညႇိဳး တစ္ေခ်ာင္းထဲေထာင္ကာ “ဧကန္စင္စစ္ ဘုရား ျဖစ္လိမ္႔မယ္” လို႔ ႏွစ္မ်ိဳး မေဟာဘဲ၊ ထူးခၽြန္ရဲဝင့္စြာ ေဟာၾကားႏိုင္သူ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သက္ေတာ္ ၂၉-ႏွစ္အရြယ္ အေလာင္းေတာ္ သိဒတၳမင္းသားဟာ ေတာထြက္ ေတာ္မူျပီး၊ အေနာမာေသာင္ကမ္းမွာ ရဟန္းျပဳသြားတဲ႔အခါ (မိမိနဲ႔အတူ လကၡဏာ ဖတ္ေဖာ္ ဖတ္ဖက္ ပုဏၰား(၇)ဦး ကြယ္လြန္သြားလို႔ တစ္ဦးတည္းက်န္ခဲ႔တဲ႔ ေကာ႑ည ပုဏၰားၾကီးဟာ ရဟန္းျပဳႏိုင္တဲ႔ တျခားပုဏၰားၾကီးေတြရဲ႕သား၄ဦးနဲ႔အတူ သိဒတၳမင္းသားရဲ႕ ဘုရားအျဖစ္ကို ရည္မွန္းျပီး ရဟန္းျပဳခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေကာ႑ညပုဏၰားၾကီး အပါအဝင္ သူတို႔ငါးဦး အုပ္စုဟာ “ပဥၥဝဂၢီ“အျဖစ္ ေနာင္အခါ ထင္ရွားလာခဲ႔ပါတယ္။ ၆ႏွစ္ပတ္လုံး ဒုကၠရ စရိယာက်င့္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ဝတ္ၾကီးဝတ္ငယ္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခဲ႔ၾကပါ တယ္။

အေလာင္းေတာ္ဟာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔မွာ ဘုရားအျဖစ္ ေရာက္ရွိေတာ္မူျပီး၊ ဝါဆိုလျပည္႔ေန႔မွာ ပဥၥဝဂၢီတုိ႔ကို တရားဦး ေဟာေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတရားပြဲမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဓမၼစၾကာတရားကို နာရျပီး၊ အရွင္ေကာ႑ညဟာ ျဗဟၼာေပါင္း ၁၈-ကုေဋနဲ႔ အတူ လူသားေတြထဲက အဦးဆုံး သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္းသိျမင္သူ ျဖစ္တာမို႔ “အညာသိ ဝတ ေဘာေကာ႑ေညာ = အို အခ်င္းတို႔ ေကာ႑ညေတာ့ သစၥာတရားကို သိသြားျပီ”လို႔ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ဥဒါန္းက်ဴးရင္႔ေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳျပီး အရွင္ေကာ႑ညဟာ “အညာသိ ေကာ႑ည“လို႔ သမိုင္းတြင္ကာ ထင္ရွားေတာ္မူလာခဲ႔တာပါ။

အရွင္ေကာ႑ညဟာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ဝါဆိုလျပည္႔ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ အနတၱလကၡဏသုတၱန္ ေဒသနာေတာ္အဆုံးမွာ ရဟႏၱာအျဖစ္ ေရာက္ေတာ္ မူခဲ႔တာပါ။ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူျပီးတဲ႔ေနာက္ ၁-ႏွစ္ခန္႔အၾကာ ေလာက္မွာ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညဟာ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကေန ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေတာ္မူခဲ႔ျပီး ၁၂- ႏွစ္ၾကာမွ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၂-ႏွစ္လုံး ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ္မူေနျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္ ကို ေလ့လာၾကည္႔မွ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညရဲ႕ ျမင္႔ျမတ္လွပျပီး ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ ဖြယ္ရာ ေကာင္းတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းပီသမႈကို ၾကည္ႏူးစြာ ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။

အရွင္အညာသိေကာ႑ညမွာ

(က) သူတစ္ပါးကို ညွာတာေထာက္ထားတတ္တဲ႔

(ခ) ေလာကုတၱရာ တရားကိုျမတ္ႏုိးခုံမင္တတ္တဲ႔

(ဂ) သူတစ္ထူးရဲ႕ ေက်းဇူးကို ေပးဆပ္တတ္တဲ႔ ႏွလုံးသား ရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ခ်ဲ႕ထြင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ အဂၢသာဝက၊ မဟာသာဝက၊ ပကတိသာဝက ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ စုံညီစြာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔အခါ ဆြမ္းခံခ်ိန္မွာ သာဝကအားလုံး ဝါစဥ္အတိုင္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ေနာက္ေတာ္ပါးက ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူၾကရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာၾကားေတာ္မူတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သံဃာစဥ္ရဲ႕အလယ္ဗဟို တန္းဆာ ဆင္ထားတဲ႔ ဗုဒၶါသန ဓမၼပလႅင္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ ထိုင္ေတာ္မူျပီး ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ လက်္ာနံပါး မွာ ဓမၼေသနာပတိ = အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ လက္ဝဲနံပါးမွာ ဓမၼပုေရာဟိတ = အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ တို႔ ထိုင္ေတာ္မူၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အဂၢသာဝကမေထရ္ ၂ – ပါးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညအတြက္ ေနရာခင္ထားျပီး၊ က်န္ရဟန္း ေတာ္ေတြ အားလုံးဟာ အရွင္ ေကာ႑ညကို ဘယ္ညာဝန္းရံကာ ထိုင္ေတာ္မူၾကရပါတယ္။

အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးျဖစ္တဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တုိ႔ဟာ အရွင္ အညာသိ ေကာ႑ညမေထရ္ျမတ္က သာသနာေတာ္မွာ အဦးအစ သစၥာေလးပါးတရား သိသူ ျဖစ္ေတာ္မူတာေၾကာင္႔ရယ္၊ အရြယ္ေတာ္အားျဖင္႔လည္း၊ မိမိတို႔ထက္ ၾကီးသူျဖစ္တာေၾကာင္႔ပါ အရွင္အညာသိေကာ႑ည မေထရ္ကို လြန္စြာျမတ္ႏုိး တန္ဖိုးထားၾကတာမို႔ မိမိတို႔က ေရွ႕ဆုံး ေနရာဦးမွာ ေနထိုင္ၾကရေပမယ္႔ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသျဖစ္ကာ မရဲမဝံ႔ရွိေတာ္မူၾကသလို၊ ရွက္ႏုိး အားနာေတာ္ မူၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနကို ရိပ္စားသိရွိေတာ္မူတဲ႔ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညဟာ “ဒီအဂၢသာဝက ၂-ပါးတို႔ဟာ ဒီလိုေနရာဦးကို ရဖို႔အတြက္ တစ္အသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိ ျဖည္႔ဆည္းခဲ႔ရတာ။ ယခုအခါေနရာဦးမွာ ထိုင္ေနၾက ရေပမယ့္ မရဲမဝံ႔ရွိေတာ္မူကာ ငါ႔ကို ရွက္ႏုိး အားနာေနေတာ္မူၾကတယ္။ အဂၢသာဝကႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာစြာေနႏုိင္ဖို႔ ငါတျခားေနရာကို သြားမယ္”လို႔ ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ ဒါဟာ ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာတဲ႔ ႏွလုံးသားတစ္ခုရဲ႕ လွပတဲ႔ ငဲ႔ကြက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

အရွင္ေကာ႑ညဟာ ဘုန္းကံၾကီးမားတဲ့ မဟာသာဝကၾကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူး သတင္းေကာင္းေတြက ဒီစၾကာဝဠာမွာသာမက တျခားေသာ စၾကာ၀ဠာ တစ္ေသာင္းမွာရွိတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းေတြအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေမႊးၾကိဳင္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ နတ္လူေတြဟာ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံ သြားေရာက္ျပီး ပန္း၊နံ႔သာ စတာေတြနဲ႔ ေလးျမတ္ ေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္ျပီးတဲ႔အခါ “မေထရ္ျမတ္ၾကီးဟာ လူေလာကမွာ သစၥာေလးပါး တရားထူးကို လက္ဦးအစ သိျမင္ေတာ္မူေသာ မဟာသာဝကၾကီး ျဖစ္ေတာ္မူပါေပတယ္” လို႔ အရွင္ေကာ႑ည မေထရ္ျမတ္ထံ ဆည္းကပ္ျပီး တစ္ဖန္ ပူေဇာ္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။

မိမိရဲ႕ အနီးထံေမွာက္ လာေရာက္ၾကသူေတြကို သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ႔ တရားစကား ေဟာၾကားမူ၊ ပဋိသႏၶာရ ႏူတ္ဆက္စကား ေျပာဆိုရမႈဆိုတာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမူ ထုံးစံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဓေလ့ ထုံးစံနဲ႔ မိမိရဲ႕ ဖလသမာပတ္နဲ႔ ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ရမႈ (အရိယဝိဟာရ)တို႔ ပလိေဗာဓ၊ ဝိေရာဓိျဖစ္လာတဲ့အခါ အရွင္ေကာ႑ည မေထရ္ျမတ္ဟာ လူသူပရိသတ္တို႔ေဝးရာ ဟိမဝႏၱာကို ထြက္ခြာၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီး လာဘ္မ်ား၊ နာမည္ေက်ာ္ၾကား မႈဆိုတဲ႔ လာဘသကၠာရ သိေလာက ေလာကီ အဆိပ္အေတာက္မ်ားဟာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ကိုေတာင္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။

ေလာကီမႈေတြကို ျငီးေငြ႕ေတာ္မူျပီး ေလာကုတၱရာ ဖလသမာပတ္ ဝင္စားျခင္းကိုသာ အေလး ဂရုျပဳေတာ္မူတဲ႔ အရွင္ေကာ႑ညဟာ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံ ခြင့္ပန္ေတာ္မူကာ ဟိမဝႏၱာ ေတာအုပ္အတြင္း ဆဒၵန္အိုင္အနီးမွာရွိတဲ႔ မ႑ာကိနီ ေရကန္ဆိပ္ကမ္းကို ၾကြလွမ္း ေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီဆဒၵန္အိုင္မွာပဲ ေရွးအခါက ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ေတြကိုျပဳစု လုပ္ေကၽြးမူနဲ႔ အေလ့အက်င့္ ရွိျပီးသား သက္တမ္းရွည္ ဆင္လိမၼာ ရွစ္ေထာင္တို႔ရဲ႕ အလွည့္က် လုပ္ေကၽြးမႈကို ခံယူျပီး အရွင္ေကာ႑ညဟာ ၁၂-ႏွစ္ပတ္လုံး ဖလသမာပတ္ ဝင္စားကာ ခ်မ္းသာစြာ သီတင္း သုံး ေနေတာ္မူပါတယ္။

အာယုသခၤါရ ကုန္ဆုံးလို႕ ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံခါနီးအခ်ိန္မွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံ ေနာက္ဆုံး အဖူးအေျမာ္ေရာက္ခဲ႔ျပီး ၁၂- ႏွစ္ပတ္လုံး တရုိတေသ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခဲ႔ေသာ ဆင္အေပါင္းတို႕ရဲ႕ ျပဳႏုိင္ခဲေသာအမႈကို တုံ႔ျပန္ေက်းဇူး ေပးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ဆဒၵန္အိုင္အနီးက သခၤန္းေက်ာင္း ငယ္ကေလးမွာပဲ အရွင္ေကာ႑ညမေထရ္ဟာ ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံခ်ဳပ္ျငိမ္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ လူသူမနီးတဲ႔ ဟိမဝႏၱာေတာၾကီးထဲမွာ ဆင္ေပါင္းရွစ္ေထာင္နဲ႔တကြ နတ္, သိၾကား, ျဗဟၼာ ပရိတ္သတ္ေတြက ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ ပူေဇာ္ၾကျပီး ရဟန္းေတာ္ေပါင္း ၅၀၀ ဟာလည္း ေကာင္းကင္ခရီးနဲ႔ ၾကြလာေတာ္မူကာ တစ္ညဥ့္လုံး တရားေတာ္မ်ားနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾက ပါတယ္။

အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညမေထရ္ရဲ႕ သာဓုကီဠန ပူေဇာ္ပြဲသဘင္မွာ အရွင္အႏုရုဒါၶမေထရ္ တရားေဟာေတာ္မူလို႔ နတ္ျဗဟၼာ အမ်ားအျပား ကၽြတ္တမ္းဝင္ၾကပါတယ္။

အရွင္အညာသိေကာ႑ညရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ေရစစ္နဲ႔ အျပည္႔ယူ ယူေဆာင္ေတာ္မူလာခဲ႔ျပီး ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းတိုက္ တံခါးမုခ္က အသင့္ေစာင့္ၾကိဳ ေနေတာ္မူတဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ လက္ေတာ္သို႔ အပ္ႏွင္းေတာ္မူၾကပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ ဓာတ္ေတာ္ ထည့္ထားတဲ့ ေရစစ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔ကိုင္ေတာ္မူျပီး သံေဝဂတရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူကာ မဟာပထဝီေျမၾကီးဆီ လက္ဆန္႔တန္းေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီခဏမွာပဲ ေျမၾကီးထဲက ေငြခရုသ႑န္ ေစတီၾကီးတစ္ဆူ ေပၚထြက္ ေတာ္မူလာ ခဲ႔ပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရား ကိုယ္တိုင္ အရွင္အညာသိေကာ႑ညရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္ေတြကို အဲဒီေစတီေတာ္ထဲမွာပဲ ထည့္သြင္း ဌာပနာ ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။

ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ကမၻာတစ္သိန္းကာလက ပဒုမတၱရ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဆုပန္ေတာ္မူခဲ့ျပီး ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ သစၥာေလးပါးတရားကို ထိုးထြင္း၍ သိသူေတြထဲမွာ အဦးဆုံးအျမတ္ဆုံးျဖစ္ကာ သာဝကရဟန္းေတာ္ေတြထဲမွာ ဝါအၾကီးဆုံးဆိုတဲ႔ “ရတၱညဴဧတဒဂ္ဘြဲ႔ထူး” ကို ဆြတ္ခူးေတာ္မူႏုိင္ခဲ့တဲ့ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညရဲ႕ ပါရမီခရီး ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးစီးသြားျခင္း အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သူေတာ္ေကာင္းႏွလုံးသားနဲ႔ ရွင္သန္ရတာဟာ ဘဝမွာ အင္မတန္မဂၤလာရွိပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းႏွလုံးသား ရွိေနသူေတြအဖို႔ ခႏၶာဝန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈဝန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကဝန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထမ္းရြက္သမွ် အမႈကိစၥတိုင္းဟာ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္ထြန္းရုံ သာမက မိမိအတြက္လည္း အလြန္ေက်နပ္ ၾကည္ႏႈးဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။

အရွင္အညာသိေကာ႑ညရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းႏွလုံးသားကို ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားခြင္႔ ရတာဟာ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ထဲက “နတၳိပစၥည္း“ ကိုသတိရေအာက့္ေမ့ဖြယ္ ျဖစ္ေစပါသည္။ နတၳိပစၥည္းဆိုတာ တစ္စုံတစ္ရာ မရွိေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္စုံတစ္ရာ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္လာျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ အေနာက္အရပ္မွ ေနဝန္းၾကီး ကြယ္ေပ်ာက္ သြားတဲ့အခါ အေရွ႕အရပ္မွာ လမင္းၾကီး ထြက္ေပၚလာတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုလည္းပဲ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညဟာ သံဃာပရိသတ္ထဲမွာ မိမိရွိေနျခင္းေၾကာင့္ အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါး အတြက္ အေနၾကဳံကာ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခက္အခဲကို သံဃာ ပရိသတ္ထဲမွာ မိမိမရွိေအာင္ စီမံျခင္းျဖင့္ အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးအတြက္ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ရမႈကို ဖန္တီး ေပးသြားေတာ္မူပါတယ္။ ဒါဟာ နတၳိပစၥည္းနဲ႕ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ညက အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါးကို ေက်းဇူးျပဳသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အရွင္အညာသိေကာ႑ညဟာ အနတၱလကၡဏသုတၱန္ တရားနဲ႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့သူပီပီ အမ်ား အက်ိဳး စီးပြားကိစၥေတြမွာ မိမိအတၱကိုဖယ္ရွားျပီး သူတစ္ပါးအတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ ေနရာေပး ေလးစားႏိုင္ဖို႔ ပုထုဇဥ္ေလာကကို စံနမူနာျပသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ၾကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း ေလာကမွာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံျခင္းဟာ သေဘာတံထြာ ဓမၼတာတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြားအတြက္ဆို ေနရာရေအာင္ အရင္ဦးယူတတ္တဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္ေလာက မွာေတာ့ အင္မတန္ျပဳႏုိင္ခဲတဲ့ အမႈကိစၥၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေနရာေကာင္း ဆိုတာ အမ်ားခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွသာ ရယူထိုက္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကိုုယ့္ေနရာ ကိုုယ့္အတၱကိုစြန္႔ျပီး အမ်ားအက်ိဳး၊ ေလာကအက်ိဳး၊ သာသနာေတာ္အက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေနသူတိုင္းကို ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ဦးညြတ္ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

က်မ္းကိုး

၁။ အပဒါန္အ႒ကတာ ( ပထမတြဲ )

၂။ အဂုၤတၱိဳအ႒ကထာ ( ပထမတြဲ )

၃။ မဟာဗုဒၶဝင္ ( ဆ႒မတြဲ )

Leave a Reply